Κανείς δεν μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι πιο κοντά στην αλήθεια, ή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί το καλύτερο για τον καθένα και για όλους. Η ελευθερία σε συνδυασμό με την εμπειρία, είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψουμε την αλήθεια και τι είναι καλύτερο· και δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία όταν υπάρχει άρνηση της ελευθερίας
Αλλά όταν κάποιος μιλάει για ελευθερία πολιτικά, και όχι φιλοσοφικά, κανείς δεν σκέφτεται το μεταφυσικό φάντασμα του αφηρημένου ανθρώπου που υπάρχει έξω από το κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον και που, όπως ένας θεός, “θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει” με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.
Όταν κάποιος μιλάει για ελευθερία μιλάει για μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε να εξαναγκάσει τους συνανθρώπους του χωρίς να συναντήσει σθεναρή αντίσταση, στην οποία, πάνω απ’ όλα, κανείς δεν θα μπορούσε να αρπάξει και να χρησιμοποιήσει τη συλλογική ισχύ για να επιβάλλει τις επιθυμίες του στους άλλους και στις μεγάλες ομάδες που είναι η πηγή της εξουσίας.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, συμφωνούμε. Αλλά αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, ίσως ο ισχυρότερος λόγος, για να μην δώσουμε σε κανέναν τα μέσα ώστε να “βάλει φρένο στην ελευθερία του ατόμου”.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Αλλά τότε πού θα βρει κανείς ανθρώπους που δεν θα είναι μονάχα αρκετά καλοί ώστε να ζουν ειρηνικά με τους άλλους, αλλά επίσης να είναι σε θέση να ελέγχουν τις ζωές των άλλων με αυταρχικό τρόπο; Και αν υποτεθεί πως υπήρχαν, ποιός θα τους διόριζε; Θα διορίζονταν μόνοι τους; Αλλά ποιός θα τους προστάτευε από την αντίσταση και τη βία των “εγκληματιών”; Ή θα έπρεπε να επιλεχτούν από τον “κυρίαρχο λαό”, που θεωρείται πολύ αδαής και πολύ κακός για να ζήσει ειρηνικά, αλλά που ξαφνικά αποκτά όλες τις απαραίτητες καλές ιδιότητες όταν πρόκειται για το ζήτημα του να ερωτηθεί για να επιλέξει τους κυβερνώντες του;
(από την Umanita Nova 1920· περιέχεται στο ‘Malatesta: Life and Ideas’, Freedom Press)
Μετάφρ. aixmi
Υποβολή απάντησης