Στην κατεύθυνση της ελληνικής λιτότητας βρίσκεται πλέον η Ισπανία, με τους εργαζόμενους να μπαίνουν για άλλη μια φορά στο στόχαστρο στο όνομα της δημοσιονομικής σταθεροποίησης και της ικανοποίησης των αγορών.
Τις περασμένες εβδομάδες υπερψηφίστηκε από το κοινοβούλιο της Ισπανίας το πακέτο πρόσθετων μέτρων λιτότητας που αφορούσε τη μείωση εισοδημάτων και το πάγωμα μισθών και συντάξεων για τα επόμενα χρόνια. Μετά την Ελλάδα, η Ισπανία υιοθετεί μέτρα λιτότητας παρά τον «κώδωνα κινδύνου» που κρούουν ακόμα και αστοί οικονομολόγοι και οικονομικοί αναλυτές για το μέλλον της Ευρώπης που μπορεί να έχει η υιοθέτηση τέτοιων μέτρων. «Αν η Ευρώπη εφαρμόσει ένα συντονισμένο σχέδιο λιτότητας, τότε διατρέχει τον κίνδυνο μίας καταστροφής, με την ανάπτυξή της να τελματώνεται και την ανεργία να εκτινάσσεται» δηλώνει ο οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Όμως, για να αποφύγει το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας, κάθε κράτος, ακόμα και στα πλαίσια της ΕΕ, δεν μπορεί παρά να κατασπαράξει και να απομυζά την ίδια την εργασία, διατηρώντας στο χαμηλότερο επίπεδο φτώχειας και ανέχειας τον εργαζόμενο λαό. Ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, παρά τη μείωση της δημοτικότητάς του και την έλλειψη υποστήριξης της κοινής γνώμης μετά την επιβολή των νέων μέτρων, δεν διστάζει να δηλώσει ότι «μέχρι τις εκλογές (του 2012) η πολιτική μας θα συνοψίζεται στη λιτότητα και την περικοπή των δαπανών». Διότι ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο πόσο ασήμαντες εγγυήσεις προσφέρουν οι δημοκρατικές φόρμες και οι εκλογές στο λαό και, αντίθετα, την αξία που έχουν για τα άτομα και τις τάξεις που τον εκμεταλλεύονται· ξέρει ότι ο κυβερνητικός δεσποτισμός δεν είναι ποτέ τόσο τρομερός και τόσο ισχυρός όσο όταν στηρίζεται στη αντιπροσώπευση της λεγόμενης λαικής βούλησης. Μπορεί έτσι να συνεχίζει απρόσκοπτα να απομυζά κάθε σεντ του λαού και να συσσωρεύει πλούτη και εξουσία δολοφονώντας τον αργά και βασανιστικά.