είναι η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να συνεργάζονται εθελοντικά ώστε να καλυφθεί η ανάγκη του καθενός, δίχως αφεντικά ή πολιτική εξουσία, και δίχως να θυσιάζεται η ατομική ελευθερία.
Είναι η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να εργάζονται από κοινού με ειρηνικό και ορθολογικό τρόπο, σαν ίσοι. Αντί για μια κοινωνία ατόμων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, απολαμβάνοντας μερικοί μεγάλα πλεονεκτήματα, φροντίζοντας ο καθένας μονάχα για τα δικά του συμφέροντα, μια αναρχική κοινωνία θα ήταν μια συνεργατική προσπάθεια. Αυτή η αλληλοβοήθεια ή ομαδική εργασία δεν απαιτεί μεγάλο αλτρουισμό ή αυτοθυσία, αλλά απλώς αμοιβαία αξιοπρέπεια και χρησιμότητα.
Aπλά σκεφτείτε πόσο σπάταλη είναι μια ανταγωνιστική κοινωνία – μια δεξαμενή ανέργων κρατά τους μισθούς χαμηλά και τις συνθήκες εργασίας φτωχές, οι επιχειρήσεις αποτυγχάνουν, οι προμηθευτές ρίχνουν ο ένας τις τιμές του άλλου κάτω, οι πελάτες πρέπει να τσαλαβουτούν μέσα σε ένα συγχυστικό μπαράζ παραπλανητικών και υπερβολικών απαιτήσεων, ο εξοπλισμός που προορίζεται να κάνει την εργασία καλύτερη καταλήγει στην αύξηση της ανεργίας αντί ενός υψηλότερου βιοτικού επιπέδου ή λιγότερου χρόνου εργασίας. Τεράστια ποσά πόρων σπαταλώνται στα “bean counting”, στη διαφήμιση, στα gimmickry, και την ασφάλεια. Και τί προσφέρει αυτός ο ανταγωνισμός; Απογοήτευση, θυμό, απελπισία, γκρεμισμένα όνειρα, φτώχεια, εγκληματικότητα, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, και σε διεθνή κλίμακα, πόλεμο. Αυτός ο ανταγωνισμός αντιτάσσει επίσης διαφορετικές “φυλές”, φύλα και κοινωνικές τάξεις μεταξύ τους, κλειδώνοντας την ανθρωπότητα σε έναν πικρό αγώνα για τη διατήρηση ή αντίσταση της κυριαρχίας.
Ο αναρχισμός είναι η απουσία εξουσίας για κυριαρχία και έλεγχο. Οι ανθρώπινες υπάρξεις, όταν συνηθίσουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη της δικής τους συμπεριφοράς, μπορούν να συνεργάζονται επί τη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της ελεύθερης ένωσης.
Η οικονομία της αγοράς είναι βασισμένη στη μισθωτή σκλαβιά – οι πλούσιοι εξαγοράζουν τον εργάσιμο βίο των όχι-και-τόσο-πλούσιων, και κυριαρχούν και τους εκμεταλλεύονται υπό το φόβο της ανεργίας και της φτώχειας, δημιουργώντας ένα “ολοκληρωτικό” περιβάλλον εργασίας.
Η κυβέρνηση σε μεγάλο βαθμό συντελεί στη διατήρηση της ταξικής εξουσίας των πλουσίων, αλλά έχει επίσης τη δική της ατζέντα – να εξαπλώσει την εξουσία της πάνω στους υπηκόους της. Όλες οι κυβερνήσεις επιβιώνουν με εκβιασμούς – που ονομάζονται φορολογία – και επιβάλλουν τους νόμους τους πάνω μας, επιβάλλοντας υπακοή υπό την απειλή της σκληρής τιμωρίας. Τα κυριότερα αίσχη στην ιστορία – ο πόλεμος και η σκληρή τυραννία – έχουν διαπραχθεί από κυβερνήσεις, ενώ σχεδόν κάθε προαγωγή της σκέψης, σχεδόν κάθε βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης, έχει επέλθει μέσω της εθελοντικής συνεργασίας ή της ατομικής πρωτοβουλίας. Όσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη της κυβέρνησης, τόσο λιγότερη ελευθερία έχουμε ώστε να εξασκήσουμε την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να ενεργούμε, και να συνεργαζόμαστε. Τα δημιουργικά, υπεύθυνα ανθρώπινα όντα προσπαθούν να βελτιώσουν τον κόσμο τους εξασκώντας τις ικανότητές τους, αλλά ο συγκεντρωμένος πλούτος και εξουσία παρεμποδίζουν τις προσπάθειές τους.
“Ελευθερία, Ισότητα, Συνεργασία”
Μετάφρ. aixmi