ΕΞΕΛΙΞΗ
Aκολουθώντας μια σειρά από διαδοχικούς και συνεχείς μετασχηματισμούς, ο πλανήτης μας έχει φτάσει στη σημερινή του κατάσταση. Ο άνθρωπος εμφανίστηκε όταν η ζωή του ήτανε δυνατή· θα εξαφανιστεί όταν η ζωή του θάναι αδύνατη. Ύστερα απ’ την περίοδο του ανθρώπου η γη, ένα σύνολο μορίων, θα συνεχίσει να μεταμορφώνεται εφόσον τα μόριά της και τα συνταγμένα μέρη της δε διαχωρίζονται και διασκορπίζονται στο διάστημα.
Aυτή είναι μια εξέλιξη. Είναι μοιραίο. Αυτά είναι γεγονότα αναπότρεπτα που η βούληση και η δραστηριότητά μας δεν μπορεί ν’ αλλάξει.
Τί είναι ένα ιστορικό γεγονός;
Ένα ιστορικό γεγονός είναι το αποτέλεσμα της δραστηριότητας των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη την ίδια στιγμή. Εάν αυτή η δραστηριότητα οδηγείται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούν μιαν ωρισμένη ιστορία. Θα δημιουργούσαν μιαν άλλη, εάν πήγαινε προς μιαν άλλη κατεύθυνση.
Η εξέλιξη των κοινωνιών, αν και εξαρτάται απ’ τον παγκόσμιο μετασχηματισμό, δεν είναι έτσι της ίδιας φύσης με την κοσμική εξέλιξη. Δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την επιρροή μας. Προκύπτει απ’ αυτήν.
Εάν οι άνθρωποι δεν πραγματοποιήσουν ποτέ τις απαραίτητες κινήσεις για την εγκαθίδρυση μιας ορθολογικής κοινωνίας, η ανθρώπινη ζωή θα μπορούσε να σταματήσει στον πλανήτη μας χωρίς η ανθρωπότητα νάχει γνωρίσει την εποχή της λογικής.
Αυτές οι απαραίτητες για την εγκαθίδρυση μιας ορθολογικής κοινωνίας κινήσεις πρέπει νάναι αποφασισμένες κι όχι ν’ αναμένονται, αφού η εξέλιξη των κοινωνιών εξαρτάται απ’ την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
ΘΕΟΣ
Είναι η επιβεβαίωση της πραγματικότητας ενός ευφάνταστου μύθου η πρακτική σοβαρών ανθρώπων;
Ο Θεός, σύμφωνα με τον Λαπλάς, είναι μια περιττή υπόθεση. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, “αλλόκοτη”.
Στην πραγματικότητα, η ιδέα της θεότητας προέρχεται απ’ την επιθυμία να εξηγήσουμε την προέλευσή μας. “Ο κόσμος”, ειπώθηκε, “δε θα μπορούσε νάχει δημιουργηθεί από μόνος του· δημιουργήθηκε από ένα Υπέρτατο Ον.” Η απάντηση είναι απλή: “Ποιός δημιούργησε το Υπέρτατο Ον;”
Η ιδέα ενός δημιουργού είναι γι’ αυτό το λόγο αλλόκοτη, επειδή μεταθέτει το ερώτημα χωρίς να το επιλύει.
Επί πλέον, είναι μεταφυσικό και ξενικό προς τη φυσική, αφότου είναι το αντίστοιχο της ενέργειας που ασκείται εκεί όπου δεν υπάρχει ύλη, ένα γεγονός αντίθετο μ’ όλα τα πειράματα.
Εάν νιώθουμε την ανάγκη να γυρίσουμε στις “πρωταρχικές αιτίες” θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια φυσική υπόθεση που νάναι περισσότερο σύμφωνη με την τρέχουσα κατάσταση της επιστήμης.
Τα πάντα μεταμορφώνονται, αλλά δεν έχουμε δει ποτέ κανέναν να δημιουργεί κάτι απ’ το τίποτα, ή να εξαφανίζει κάτι. Δεν είναι έτσι παράλογο να υποθέσουμε πως η ουσία (ύλη-ενέργεια) δε δημιουργήθηκε, υπήρχε πάντα, κι είναι αναλλοίωτη.
Όμως, είναι σημαντικό να μη δώσουμε στην ουσία τ’ όνομα του “Θεού”, αυτό τ’ όνομα που εγείρει την ιδέα, όχι από φυσική υπόθεση, αλλά από έναν παντοδύναμο μεταφυσικό μπαμπούλα.
Άπαξ η επιστημονική υπόθεση (η αιωνιότητα της ουσίας) διατυπώθηκε, είναι σοφό ν’ ασχολούμαι έπειτα μόνο με την πραγματικότητα, πούναι, του κόσμου και του ΑΝΘΡΩΠΟΥ
H ΠATΡΙΔΑ
Οι ομάδες ανθρώπων που κατοικούν ωρισμένα τμήματα εδαφών υπόκεινται στους ίδιους νόμους καλούνται πατρίδες, έθνη.
Δύο έθνη πιστεύουν πως έχουν ή δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ειρήνη, αλλά τα αισθήματα είναι λιγότερο ευνοϊκά προς τους ανθρώπους των άλλων εθνών, προς τους ξένους (οι υπήκοοι αισθάνονται αλληλεγγύη ο ένας με τον άλλον). Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει αντιπάθεια για τους αλλοδαπούς, προστατευτισμός, ένοπλη ειρήνη, πόλεμος. Ολ’ αυτά εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Βλέπουμε πως η ιδέα της πατρίδας συνεπάγεται αναπόφευκτα ένα αίσθημα λιγότερο ευνοϊκό προς τους ανθρώπους των άλλων πατρίδων, και πιθανώς, ή ορισμένο μίσος.
Να μισείς μια μάζα υπάρξεων που δε γνωρίζεις προσωπικά, να μισείς αυτούς τους αγνώστους, να ρισκάρει κανείς όντας υποχρεωμένος να τους σκοτώσει ή να σκοτωθεί απ’ αυτούς είναι παράλογο. Οι εθνικιστές και οι πατριώτες είναι έτσι επικίνδυνοι τρελλοί.
Κείνοι που επιθυμούν την παγκόσμια ειρήνη θάπρεπε ν’ απαλλαγούν απ’ τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό, θάπρεπε να καταστείλλoυν τα έθνη, τις πατρίδες.
Τα κοινά συμφέροντα όλων των ανθρώπινων υπάρξεων ευνοώντας την πλήρη ικανοποίηση όλων των φυσικών αναγκών του ατόμου, μόνο μια ομάδα έχει την ευκαιρία ν’ αντιληφθεί αυτό το ιδεώδες, η ομάδα όλων των ανθρώπων: η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ο ΝΟΜΟΣ
Oι χρήσιμες ή επιβλαβείς πράξεις για την κοινωνία κρίνονται αντίστοιχα, όχι σύμφωνα με αποδείξεις πούναι το αποτέλεσμα λογικών, αδιαμφισβήτητων συμπερασμάτων, αλλά σύμφωνα με τις φαντασιοκοπίες μιας μερίδας νομοθετών. Τίποτα δεν εμποδίζει τους τελευταίους απ’ το να εγκαθιδρύσουν παράλογους και ερεθιστικούς κανόνες, απ’ τη στιγμή που αυτοί οι κανόνες ψήφιστηκαν και διακηρύχθηκαν σύμφωνα με τη χρήση.
Ο νόμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποδοχή εκ μέρους ορισμένων ανθρώπων (της πλειοψηφίας) της κρίσης άλλων ανθρώπων (της μειοψηφίας), αυτή η κρίση θα μπορούσε νάναι ή να μην είναι σωστή. Δεν είναι αναγκαστικά έτσι επειδή έχει γίνει νόμος. Η αλήθεια θα μπορούσε νάναι απ’ την πλευρά της μειοψηφίας, ή θα μπορούσε νάναι αλλού.
Η επιβολή κρίσεων δια της βίας είναι τυραννία. Νόμος είναι η υπέρτατη καταπίεση, νομιμοποιημένη καταπίεση, κυβέρνηση δια της βίας.
Τα δικαιώματα ενός ανθρώπου δεν μπορούν να εξαρτώνται απ’ την περισσότερο ή λιγότερο ευφυή κρίση άλλων ανθρώπων. Είτε αυτά τα δικαιώματα υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν
Εάν υπάρχουν δεν υπάρχει λόγος να εμποδίζεται ένας άνθρωπος απ’ το να τ’ ασκεί, ακόμα και παρά το νόμο.
Αλλά προκειμένου ν’ ασκήσει αυτά τα δικαιώματα πρέπει αναγκαστικά νάναι γνωστά. Προκειμένου να γίνουν γνωστά πρέπει νάναι αποφασισμένα απ’ τη ΛΟΓΙΚΗ.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Για να μπορεί μια πρόταση να τεθεί στην επιστημονική σφαίρα θα πρέπει 1- να υποστηρίζεται από αποδείξεις· 2- οι αποδείξεις, πάντα εξακριβωμένες, πρέπει πάντοτε ν’ αναγνωρίζονται ως σωστές. Εάν σε κάποια δεδομένη στιγμή αμφισβητούνται και αναγνωρίζονται πως είναι ψευδείς, η πρόταση αμέσως εκβάλλεται απ’ τη σφαίρα της επιστήμης.
Για να μπορεί μια πρόταση να τεθεί στη νομική σφαίρα πρέπει 1- να ψηφιστεί απ’ τους αντιπροσώπους που εκλέχτηκαν μέσω καθολικής ψηφοφορίας· 2- να δημοσιευτεί και να επιβληθεί δια της βίας. Εύλογο ή όχι, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες γίνεται νόμος.
Τέτοιες διαδικασίες, ξενικές προς τη λογική, δεν μπορούν να δώσουν λογικά αποτελέσματα. Η πολιτική, μια παράλογη μέθοδος, δεν μπορεί να χρησιμεύσει προκειμένου να θεσπίσει κανόνες λογικής συμπεριφοράς.
Μόνον οι τρελλοί θέλουν, εάν αυτοί οι νόμοι υπάρχουν, ν’ αποφασίζουν και να τους επιβάλλουν σε λογικά όντα αλλοιώτικα από μια ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ.
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ
Ο νόμος, ένας αυθαίρετος, αντι-επιστημονικός, εμπειρικός τύπος: είναι τουλάχιστον η ειλικρινής έκφραση της γνώμης του μεγαλύτερου αριθμού;
Όχι. Κείνοι που συμμετέχουν στο σχηματισμό του αποτελούν τους προνομιούχους (πλούσιοι ή ραδιούργοι) που επιβάλλονται από ηγέτες στο αποβλακωμένο πλήθος.
Εάν θεωρούμε την άσκηση του δικαιώματος της ψηφοφορίας ως την επίσημη επιρροή ενός “πολίτη” στην ώρα του, στη Γαλλία αυτή η επιρροή είναι 1/1460 ή 1 /1461 κείνης που θάπρεπε νάναι.
Στην πραγματικότητα, απ’ την ηλικία των 21, κάθε τέσσερα χρόνια (δηλαδή, μια φορά κάθε 1460 ή 1461 μέρες), ψηφίζει ο ψηφοφόρος (δηλαδή, προσπαθεί να καταπιέσει όσους σκέφονται διαφορετικά απ’ αυτόν)· η εξουσία, απ’ την πλευρά της, λειτουργεί κάθε μέρα, σε κάθε στιγμή.
Καθολική ψηφοφορία έτσι σημαίνει: 1 μέρα δικαίωμα στην ίντριγκα, και 1459 ή 1460 παραίτησης.
Βλέπουμε τότε πως η καθολική ψηφοφορία είναι μια ισχυρή μέθοδος για ν’ αποκοιμίζει την ανθρώπινη δραστηριότητα. Δεν έχει τίποτα κοινό με τη λαϊκή κυριαρχία, με το δικαίωμα νάσαι τόσο κυρίαρχος όσο ο οποιοσδήποτε άλλος κάθε στιγμή. Δεν έχει τίποτα κοινό με την ΙΣΟΤΗΤΑ.
Ο ΝΟΜΟΣ
Με το νόμο εννοούμε είτε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε μια πράξη είτε το σύνολο των νόμων, είτε τη νομική επιστήμη.
Με το φυσικό δίκαιο αυτό που προκύπτει απ’ τη φύση των ανθρώπων και των απαραίτητών τους σχέσεων.
Με το θετικό δίκαιο εννοούμε αυτό που προκύπτει από νόμους και συμφωνίες.
Υπάρχει έτσι ένας φυσικός νόμος που μπορεί να καθορίζεται απ’ τη λογική και να επιβάλλεται απ’ το λόγο, και πούναι ο αληθινός, κι ένας άλλος νόμος που εξαρτάται απ’ τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων και επιβάλλεται δια της βίας, και που δεν ταυτίζεται με το “φυσικό”, δεν ταυτίζεται με το αληθινό, που δεν είναι γι’ αυτό αληθινό δίκαιο και το οποίο ονομάζεται “θετικό.”
Έτσι εάν το θετικό δίκαιο δεν είναι το αληθινό δίκαιο ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ Μ’ ΑΥΤΟ, και μπορώ να πω πως η αναγνώριση ενός τέτοιου νόμου είναι η πρακτική των πλανεμένων πνευμάτων, διότι εάν παραδεχόμαστε πως η λογική είναι αντιληπτή, παραδεχόμαστε πως ό,τι διαφέρει απ’ τη λογική και ό,τι συνεπώς δεν είναι λογικό δεν μπορεί νάναι αντιληπτό.
Απ’ αυτό προκύπτει πως οι άνθρωποι θα γίνουν αντιληπτοί τη στιγμή ακριβώς που θα πάψουν ν’ ασχολούνται με το “θετικό” δίκαιο, και πως θα παραμείνουν τρελλοί για όσο διάστημα ασχολούνται με οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα πέρα απ’ το “φυσικό”.
Στην πραγματικότητα, περιορίζοντας τη δυνατότητά μου να κάνω πράγματα που επιτρέπονται απ’ τη λογική μου σημαίνει να χρησιμοποιώ την ικανότητά μου να ενεργώ με οξυδέρκεια, ενώ περιορίζοντας τη δυνατότητά μου να κάνω πράγματα που δε στηρίζονται από ιδιοτροπίες σημαίνει αποξένωση απ’ την ικανότητά μου να ενεργώ, σημαίνει παραίτηση απ’ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ
ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ
Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1789 λέει:
Άρθρο X: Κανείς δεν πρέπει να εμποδίζεται να εκφράζει τις απόψεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, όσο η έκφρασή τους δε διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει εγκαθιδρύσει.
Άρθρο XI: Η ελεύθερη επικοινωνία ιδεών και απόψεων αποτελεί ένα απ’ τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Κάθε πολίτης μπορεί έτσι ελεύθερα να μιλά, να γράφει και να δημοσιεύει, αρκεί να μην κάμη κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που καθορίζονται απ’ το νόμο.
Αυτοί οι περιορισμοί περιορίζουν το κείμενο των δύο άρθρων σαυτό:
Μπορούμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να γράφουμε, να δημοσιεύουμε ορισμένα πράγματα· δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να γράφουμε, ή να δημοσιεύουμε κάποια άλλα πράγματα.
Να σκέφτεσαι, να μιλάς, να γράφεις, να δημοσιεύεις ελεύθερα ό,τι δεν απαγορεύεται απ’ τις φαντασιώσεις του ανθρώπου δεν είναι ελεύθερη σκέψη, ομιλία, γραφή και δημοσίευση.
Η ελευθερία δεν μπορεί να εξαρτάται από τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων. Πρέπει ΝΑΝΑΙ.
Ένας νόμος για τον τύπο, τις γνώμες, είναι νόμιμη μισαλλοδοξία, είναι η άρνηση ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ.
ΕΞΟΥΣΙΑ
Μέχρι σήμερα όλες οι κοινωνίες έχουν εγκαθιδρυθεί πάνω στην αρχή της εξουσίας. Ακόμη κι αυτό που λαθεμένα αποκαλείται σοσιαλισμός είναι μια μορφή αυτής της αρχής. Αναθέτοντας κανείς τις δυνάμεις του σε άτομα επιφορτισμένα να μοιράζονται τα πάντα για το καλό της κοινότητας (κολεκτιβισμός) ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των δικαιωμάτων του. Οι σύντροφοι που κάμουν τη μοιρασιά θάναι οι προνομιούχοι, οι κυβερνήτες, οι καταπιεστές· οι υπόλοιποι θάναι οι εκμεταλλευόμενοι, οι κυβερνώμενοι, οι καταπιεσμένοι.
Δοσμένου ότι κανείς δεν μπορεί να δεχθεί πως θάναι καταπιεσμένος, δεν μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό του να καταπιέζει τους άλλους. Το λογικό άτομο φθάνει αναγκαστικά στην ιδέα του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Ας μη μου πει κανείς: “Ο κίνδυνος της απουσίας κυβερνήσεων βρίσκεται στην πάλη με παράλογα άτομα.” Μπορούμε ν’ απαντήσουμε: “Ο κίνδυνος της κυβέρνησης είναι η πάλη του λογικού κυβερνώμενου με τους παράλογους κυβερνήτες και κυβερνώμενους”.
Εάν διαβεβαιώσουμε πως προκειμένου ν’ απουσιάζει η κυβέρνηση χρειάζεται να υπάρχουν λογικά άτομα μπορούμε επίσης να διαβεβαιώσουμε πως θα δεχόμασταν να κυβερνιόμαστε εάν αποδεικνυόταν πως κείνοι που κυβερνούν θάναι πάντοτε τελείως λογικοί.
Βλέπουμε έτσι πως μια καλή κυβέρνηση συνεπάγεται, καθώς επίσης κι η απουσία της κυβέρνησης, λογική στα άτομα.
Είτε το ένα είτε το άλλο:
Είτε οι άνθρωποι θάναι παράλογοι και θάχουν τότε μια παράλογη κοινωνία με ή χωρίς κυβέρνηση, είτε
Οι άνθρωποι θάναι λογικοί, και δεν υπάρχει καμμιά ανάγκη για κυβέρνηση.
Η λογική οδηγεί στην ΑΝΑΡΧΙΑ
ΙΔΙΟΧΤΗΣΙΑ
Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μας λέει πως η ιδιοχτησία είναι ένα απ’ τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου.
Επομένως, γιατί τότε όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοχτήτες;
Γιατί να λέω στους ανθρώπους: ” Η ιδιοχτησία είναι ένα απ’ τα δικαιώματά σας,” όταν η πλειοψηφία δεν είναι σε θέση να γίνουν ιδιοχτήτες, όταν οι περισσότεροι ιδιοχτήτες είναι έτσι απ’ το δικαίωμα της γέννησης κι οι άλλοι είναι μη ιδιοχτήτες εκ γεννετής.
Οι άνθρωποι του 1789, κρίνοντας πως η ιδιοχτησία είναι ένα φυσικό και αναφαίρετο δικαίωμα, ήθελαν να πουν πως ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κατέχει αυτό πούναι “νόμιμο” να κατέχει, ακόμη κιάν το κατέχει εις βάρος του γείτονά του, ακόμη κιάν δεν κατέχει τίποτα.
Δε θάπρεπε με τον τρόπο αυτό ένας ισόνομος να κατανοήσει το δικαίωμα της ιδιοχτησίας.
Εάν η ιδιοχτησία είναι ένα φυσικό και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε άνθρωπος θάπρεπε, ανά πάσα στιγμή, να κατέχει στον ίδιο βαθμό όπως όλοι οι άλλοι.
Συμπέρασμα: Είτε κανένας ιδιοχτήτης είτε κοινοκτημοσύνη. ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
ΓΑΜΟΣ
Αφότου λάβαμε γνώση ότι ωρισμένα λόγια ανταλλάχτηκαν σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος (στη Γαλλία, στο δημαρχείο) η κοινωνία αναγνωρίζει σ’ ένα ζευγάρι το δικαίωμα να ενωθεί και να κάμει οικογένεια.
Ο νόμος προστατεύει τους συζύγους, κι ο κόσμος τους σέβεται για όσο διάστημα, είναι μαζί, η διγαμία, οι εραστές, ή οι ερωμένες δεν είναι νομικά κατοχυρωμένοι. Τα παιδιά που γεννήθηκαν από παντρεμένα άτομα ή κείνα που αποδόθηκαν απ’ τον κώδικα σε παντρεμένα άτομα είναι νόμιμα και απολαμβάνουν ορισμένα δικαιώματα.
Αντιθέτως, ένα ζευγάρι που ενώνεται χωρίς νάχει προηγουμένως κατοχηρωθεί η ανταλλαγή ορισμένων λέξεων σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος θεωρείται εγκληματικό κι η κοινωνία τους καταδικάζει, επειδή η αμοιβαία συναίνεση δεν κρίνεται επαρκής δεσμός. Η κοινωνία πηγαίνει τόσο μακρυά ώστε να τιμωρήσει τα παιδιά για το λάθος που έκαναν να γεννηθούν εκτός γάμου. Τα μπάσταρδα είναι μισητά, προσβεβλημένα. Φυσικά παιδιά, πούναι, γεννημένα στον κόσμο από μη-εξουσιοδοτημένους γονείς, δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα νόμιμα παιδιά.
Γάμος σημαίνει έτσι δέσμευση δύο υπάρξεων υπό την απειλή ποινικών κυρώσεων, πράγμα που συνεπάγεται την ιδέα ότι χωρίς αυτή την επικύρωση η στοργή δε θ’ αρκούσε για να στηρίξει την επίσημη οικογένεια.
Η συνοχή της οικογένειας δια της βίας είναι η νομική καθαγίαση του δικαιώματος για αμοιβαία καταπίεση.
Η ορθολογική οικογένεια, που ιδρύθηκε και σταθεροποιήθηκε εάν αυτό χρειαζόταν, αλλά σταθερή χωρίς υποκρισία, χωρίς περιορισμούς και αποκλειστικά βασισμένη στην ευφυή θέληση των ενδιαφερομένων μερών, θάχει την αφετηρία της στις ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ.
ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
H προκατάληψη είναι μια γνώμη που διαμορφώνεται προτού κριθεί.
Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, και οι πολιτικοί προτείνουν ορισμένες αποκλειστικές γνώμες στα παιδιά και τους αφελείς. Απ’ αυτό συνεπάγεται πως ένας ενήλικας θάχει πεποιθήσεις (θρησκεία, δίκαιο, πατρίδα, κ.λπ.), επειδή αυτές οι πεποιθήσεις θα του έχουν επιβληθεί από ανθρώπους που έχουν έλλειψη κριτικού νου. Αυτοί οι τελευταίοι μεταβιβάζουν τις προκαταλήψεις τους στους άλλους με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μεταβιβάστηκαν σ’ αυτούς.
Η αποκαλούμενη ελευθερία ενός πατέρα, καθώς και της αυταρχικής εκπαίδευσης, με άλλα λόγια, το δικαίωμα να επιλέγει κανείς μια συγκεκριμένη εγκεφαλική κατάσταση για τ’ ανυπεράσπιστα όντα, είναι ισοδύναμο με τη νόμιμη καταπίεση των παιδιών και των αδυνάτων. Αυτή η καταπίεση θα συνεχιστεί για όσο διάστημα κάθε άτομο δεν παραδίνει το σύνολο των γνώσεων πούναι σε θέση να λαμβάνει καθώς και την ικανότητα ελέγχου αυτής της γνώσης.
Η αυταρχική μέθοδος εκπαίδευσης δεν επιτρέπει τον έλεγχο των λαμβανομένων ιδεών, τη διάκριση της αλήθειας των προκαταλήψεων.
Μια ελευθεριακή εκπαιδευτική μέθοδος αποτελείται από:
1 – Θέματα στα οποία όλοι συμφωνούν διδάσκονται έξω από κάθε έγνοια, έτσι ώστε να δοθούν στο άτομο φυσικές αντιλήψεις κι όχι να εμφυσηθούν ορισμένες θεωρήσεις σ’ αυτό.
2 – Θέματα ή απόψεις επί των οποίων δε συμφωνούν όλοι, διδάσκονται παρουσιάζοντας στο άτομο διαφορετικές απόψεις αφότου έχει διαβεβαιωθεί πως είναι ικανά για λογικό συλλογισμό.
Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε τη δυνατότητα να επιταχύνουμε την ανακάλυψη της αλήθειας, απ’ την οποία εξαρτάται η ανθρώπινη πρόοδος. Προκειμένου να φθάσουμε σ’ αυτή την ανακάλυψη είναι σημαντικό, στην πραγματικότητα, όχι νάχουν τα άτομα αυτή ή την άλλη γνώμη, αλλά νάχουν μια γνώμη αφότου αυτή έχει κριθεί αμερόληπτα, αφότου έχει προκύψει από ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΞΕΤΑΣΗ.
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Είναι κοινωνικά απαραίτητος ο ανταγωνισμός; Πρέπει πάντα το ανθρώπινο κτήνος νάναι ένα άγριο κτήνος που θα υπερασπίζεται το τομάρι του και την ευτυχία του εναντίον των συγχρόνων του; Η τωρινή κοινωνία κανονίζει τον ανταγωνισμό. Πρέπει μια ορθολογική κοινωνία να κάμει το ίδιο;
Για κείνους που δεν παραδέχονται πως μπορούμε να θυσιάσουμε την πραγματικότητα στις αντι-επιστημονικές υποθέσεις της “αθανασίας της ψυχής” και της “θεότητας, ”το ιδανικό του ατόμου είναι η ικανοποίηση όλων των αναγκών του σύμφωνα με τη φύση του.
Το άτομο δεν μπορεί να φθάσει αυτό το ιδανικό ζώντας σε απομόνωση. Μόνο του δε θα μπορούσε να βρει την τροφή του, να φτειάχνει το ρουχισμό του, να προστατεύει τον εαυτό του απέναντι στ’ άλλα ζωικά είδη και τις κακές καιρικές συνθήκες, να οφελείται από παληές και νέες εφευρέσεις. Η ανθρώπινη ύπαρξη που αρνείται την ανθρώπινη αλληλεγγύη βρίσκεται, είτε το θέλει είτε όχι, σε αλληλεγγύη με τους ομοίους του. Ήρθε στον κόσμο, μεγάλωσε, προστατεύτηκε απ’ αυτούς· έλαβε τη γλώσσα και τις γνώσεις του απ’ αυτούς. Υπό αυτές τις συνθήκες, ανίκανος να κάμει χωρίς τους άλλους, θα πρέπει ο ίδιος να μην πει στον εαυτό του:
“Κάθε άλλος άνθρωπος, όπως εγώ, θέλει να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες. Εάν επιδιώξω το ιδανικό μου αγνοώντας όλους τους άλλους, θα υπάρξει αγώνας, ανταγωνισμός, και συνεπώς, ρισκάρω να είμαι ο αδύνατος, να εμποδιστώ, να μην είμαι σε θέση να ικανοποιήσω τις φυσικές μου ανάγκες. Εάν αντίθετα επιδιώξω το ιδανικό μου χωρίς να παρενοχλώ το γείτονά μου, ή ακόμη και βοηθώντας τον, ο αγώνας θα καταργηθεί και θα μπορούσα να περιμένω απ’ αυτόν πως θα σεβόταν τον εγωισμό και την ελευθερία μου όπως τον αναγνωρίζω κι εγώ.”
Εάν αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός, μια ορθολογική κοινωνία δεν πρέπει να καταργήσει μόνον τον ανταγωνισμό και την πάλη μεταξύ των ατόμων, πρέπει να οργανώσει και να μεριμνήσει ώστε να λειτουργεί ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ.
ΟΥΤΟΠΙΕΣ
‘Ουτοπία’ προέρχεται απ’ τις Eλληνικές λέξεις Oυ (μη) και ΤΟΠΟΣ (τόπος): ένας τόπος που δεν υπάρχει. Με την ουτοπία εννοούμε το σχέδιο μιας ιδανικής οργάνωσης και, εν συνεχεία, μια θεωρία που θεωρείται απραγματοποίητη.
Είναι με τη λέξη “ουτοπία” που οι άνθρωποι προσπαθούν να γελοιοποιήσουν και να αποθαρρύνουν κείνους που προσβλέπουν στη δυνατότητα μιας ορθολογικής κοινωνίας και προσπαθούν να καθορίσουν τις συνθήκες της.
Ξεχνάμε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταστήσει εκ των προτέρων μια θεωρία απραγματοποίητη. Κάθε θεωρία συνεπάγεται πράξη, κάθε πράξη συνεπάγεται θεωρία. Σε ορισμένες περιπτώσεις η θεωρία προηγείται της πράξης, σε άλλες η πράξη προηγείται της θεωρίας. Η μία πάντοτε ζητά την άλλη.
Επιστημονικά, επιβεβαιώσεις που δε συνοδεύονται από αποδείξεις δε μετράνε. Επιβαιώνοντας χωρίς απόδειξη πως μια θεωρία είναι απραγματοποίητη, πως μια θεωρία είναι “ουτοπική” δεν έχει καμμιά σημασία. Η μεταφορά σε μεγάλη απόσταση λέξεων, η αναπαραγωγή ήχων και εικόνων, το θέατρο σκιών, η ασύρματη τηλεγραφία, η έγχρωμη φωτογραφία, οι χθεσινές “ουτοπίες” είναι η σημερινή “πρακτική.”
Μια ορθολογική κοινωνία είναι ένα όμορφο όνειρο, λέγεται. Σωστά. Αλλά οι θεωρητικοί αυτής της κοινωνίας δε θα πρέπει να αφήνουν τους εαυτούς τους να σκοτίζονται απ’ τα στενά επιχειρήματα, δοσμένου ότι η πρόοδος συνίσταται στο να καταστεί η ουτοπία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Libre Examen. Παρίσι, Edition du groupe d’études scientifiques, 1907
Μετάφρ. aixmi