Του JULES MÉLINE
Μια στριγκή σειρήνα σήμανε, ακολουθούμενη από ένα σχεδόν ανεπαίσθητο γουργουρητό που δεν άργησε πολύ ν’ αποκαλυφτεί κάνοντάς με να γυρίσω το κεφάλι μου, και από ένα σύννεφο σκόνης διέκρινα “εξήντα ίππους” να τρέχουν με φανταστική ταχύτητα, ένα σύγχρονο τέρας γεννημένο απ’ τη φαντασία του ανθρώπου.
Ενστικτωδώς έκανα στην άκρη και καλύφτηκα πίσω από μια πελώρια λεύκα. Σκέφτηκα το συνεχώς-αυξανόμενο κίνδυνο θανάτου στον οποίο είμαστε εκτεθειμένοι.
Δεν είταν αρκετός ο “εθελοντικός” ενταφιασμός σε αηδιαστικές τρώγλες και σε ανθυγιεινά εργαστήρια; Δεν είταν αρκετός ο αργός θάνατος που μόλις παρατείνεται από έναν πενιχρό μισθό των εκμεταλλευόμενων των οποίων το σώμα κι η ψυχή ανήκει σαυτόν που πληρώνει και διατάζει ώστε ένας πενιχρός μισθός μόλις και καταφέρνει ν’ αναβάλει; Δεν είταν αρκετό για τον κουρελιασμένο αλήτη να πεθαίνει απ’ την πείνα και το κρύο; Δεν είταν ολ’ αυτά αρκετά δίχως καμμιά βελτίωση, που θάπρεπε νάναι πηγή ευτυχίας για όλους, προσθέτοντας έναν ακόμη κίνδυνο για τις ίδιες μας τις ζωές;
Μόλις οι χαρές κατανέμονται σχετικά ισομερώς, κιάν οι πλούσιοι γευόντουσαν πολυτελή φαγητά, ο αλήτης, αντιθέτως, είταν σε θέση ν’ απολαύσει τη φύση με ειρηνικούς περιπάτους κατά μήκος του δρόμου. Το άδειο του πορτοφόλι χρησίμευε ως εγγύηση για τον ίδιο, ενώ τα ξεχειλισμένα χαρτοφυλάκια των καλοντυμένων κυρίων φλόγιζαν το φθόνο των φτωχών. Υπήρχε έτσι ο κίνδυνος για τους κατέχοντες όταν περπατούσαν κατά μήκος των αυτοκινητόδρομων, κι αυτό είταν άλλωστε λογικό.
Στο παρόν οι ρόλοι έχουν αλλάξει κι ο γενειοφόρος ληστής έχει μεταμορφωθεί σ’ έναν κομψό σωφέρ, το αυτοκίνητο έχει αντικαταστήσει το μαχαίρι και το θύμα με γούνα έχει αντικατασταθεί απ’ το ζητιάνο με το μπολ του.
Μονάχα οι αμαξάδες, οι ποδηλάτες κι οι πεζοί πηγαίνουν απάνω στους αυτοκινητοδρόμους με τρόμο, τ’ αυτοκίνητα έχουν αποδειχτεί καταστροφικά, όπως αναφέρεται καθημερινά στις εφημερίδες.
Ποια μέτρα προτίθενται να λάβουν οι άθλιοι απέναντι σ’ έναν τέτιο κίνδυνο; Δε θέλουν πλέον νάναι τα θύματα τούτων των θηρίων που δεν έχουν καμμιάν ανησυχία για τη ζωή των άλλων και τα οποία, για να ικανοποιήσουν το κτηνώδες πάθος τους, δε διστάζουν να εξαπλώσουν φρίκη και δυστυχία μεταξύ κείνων πούναι λιγότερο τυχεροί.
Φαίνεται πως ένας ανακριτής συμβούλεψε ένα δημοσιογράφο να μη διστάζει να σκοτώνει κάθε α π ά τ σ ι που θα του επιτειθόταν.
Η αυτοκίνηση, αναπτυσσόμενη μ’ έναν εξαιρετικό τρόπο, έχει γίνει μια μόνιμη απειλή θανάτου για κείνους πούναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν πεζόδρομους και έφιππα μέσα μετακίνησης.
Ο αυτοκινητιστής έτσι δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνος από έναν α π ά τ σ ι .
Η συμβουλή του δικαστή είναι καλή· μπορούμε να την ακολουθήσουμε;
l’anarchie no. 137, 21 Νοέμβρη 1907
Μετάφρ. aixmi