Από τις χθεσινές βουλευτικές εκλογές νικητής δεν αναδείχθηκε μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Όπως όμως το ΠΑΣΟΚ δεν ωφέλησε σε τίποτα στα είκοσι χρόνια διακυβέρνησης την υπόθεση του σοσιαλισμού έτσι και η δημοκρατία δεν μπόρεσε να εξαλείψει τη διαιώνιση του δικομματισμού και της οικογενειοκρατίας.
Ο συντηρητικός Κρατισμός της Δεξιάς αντικαταστάθηκε πολλές φορές στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης από τον προοδευτικό Κρατισμό της σοσιαλδημοκρατίας ενώ οι διαμάχες των μεγάλων αφεντικών και των συμφερόντων έφεραν αντιμέτωπες την παλιά με τη νέα εξουσία. Για να πούμε την αλήθεια, ούτε στο ένα στρατόπεδο, ούτε στο άλλο υπήρχε κανένας που να νοιάζεται για το λαό. Όλοι τον θεωρούσαν σκλάβο, που δεν πρέπει να σταματάει ποτέ να δουλεύει, τροφοδότη και βουβό στήριγμά τους.
Πολλές φορές τα αίτια της δυστυχίας του αναζητήθηκαν στις εκάστοτε πολιτικές, στις δολοπλοκίες των κυβερνώντων ή στο «χάος που παραλάβαμε». Πολλές φορές προσπάθησαν να τον πείσουν ότι με λιτότητα και υπομονή θα βγεί από αυτή τη δυσμένεια, και κάθε φορά τον τραβούσαν στις κάλπες για να προσυπογράψει την παράταση της κατάστασής του. Ο μύθος του Σισύφου, του θνητού που καταδικάστηκε από τους θεούς να κυλά αιώνια έναν πελώριο βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού, και λίγο πριν το τέρμα ο βράχος να κατρακυλά προς τα πίσω, γινόταν έτσι μια πραγματικότητα. Όσο και αν κάθε κυβέρνηση προσπάθησε να ελαττώσει, να μετριάσει και να καλλωπίσει την ανισότητα και την αδικία, αυτές τις ιστορικές βάσεις της σημερινής κοινωνίας, κάθε χρόνο η αβεβαιότητα και η πραγματική φτώχεια αυξανόταν δραματικά ενώ κάθε 15 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος εξακολουθούσε να χάνει τη ζωή του εξαιτίας ενός εργατικού “ατυχήματος” ή μιας επαγγελματικής ασθένειας. Η ανισότητα και η εκμετάλλευση δεν μπορεί να καλυφθεί ακόμα και από την πιο δημοκρατική μορφή κυβέρνησης… γιατί ο λαός θα είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Η προέλευση της δυστυχίας του όμως δεν οφείλεται στις δυσμενείς συνθήκες, στην οικονομική κρίση, ούτε σε αυτή ή εκείνη τη μορφή κυβέρνησης. H προέλευση της δυστυχίας του οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την ίδια την αρχή και την ύπαρξη της κυβέρνησης, όποια μορφή και αν έχει. Διότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν καθόλου ξαλαφρωμένοι, όταν το γκλομπ που τους χτυπούν αυτοονομάζεται δημοκρατικό!