Ντυμένο με μια μαυροκόκκινη σημαία και με τους στίχους του Άσιμου «Δεν πα να μας χτυπάν» να συνοδεύουν το φέρετρο του κοινωνικού αγωνιστή, εκατοντάδες σύντροφοι και συναγωνιστές που τίμησαν στο πρόσωπό του τους ανιδιοτελείς αγώνες του, αποχαιρέτησαν χθες τον Κώστα Σειρηνίδη στο Νεκροταφείο Καισαριανής σε μια λιτή πολιτική κηδεία. Λίγα λόγια από τους συγγενείς και φίλους του καθώς και από τον προφυλακισμένο γιο του Άρη μέσω τηλεφωνικής παρέμβασης από την Α’ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, τον συντρόφευσαν στο τελευταίο του ταξίδι όπως τους συντρόφευε και εκείνος στα 72 χρόνια της δράσης του.
Ο Κώστας Σειρηνίδης γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία Βόλου το 1938. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων. Το 1968 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η ιστορική διάσπαση του ΚΚΕ, μαζί με τη σύντροφό του Λούλα έγιναν μέλη του κόμματος. Συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Μετά το Νοέμβριο του ’73, ως διοικητής του τάγματος επιστράτων Τρίπολης, προχωρά στην κατάληψη του λόφου «Μάη-Θανασάκος» με αίτημα την καταδίκη των υπαιτίων του μακελειού στο Πολυτεχνείο. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο Μπογιάτι μέχρι την πτώση της δικτατορίας.
Το 1978 αποτάσσεται από το στράτευμα με την κατηγορία της οργάνωσης κινήματος εναντίον του καθεστώτος. Η δίκη του, στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα και του απέδωσαν τον χαρακτηρισμό «ο κόκκινος ταγματάρχης». Τη δεκαετία του ’80 ήταν επικεφαλής του τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του κόμματος. Μάλιστα εκδίδει το πρώτο βιβλίο «Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα». Διαγράφεται όμως από το ΚΚΕ το 1989 και ακολουθεί πιο ριζοσπαστικά μονοπάτια. Ξεκινάει η ενασχόλησή του με τον αναρχικό χώρο. Ιδρύει το Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών και εκδίδει διάφορα βιβλία. Τον απασχολούσε έντονα το θέμα της αναρχικής ουτοπίας και πράξης. Κυκλοφορούν τα βιβλία του «Από την παρορμητική βία των αλλοτριωμένων στην απελευθερωτική βία των εξεγερμένων», «Η ανατολή της ουτοπίας – Λειτουργία και κρίση της κυριαρχίας: Το επαναστατικό όραμα και η πάντοτε παρούσα ουτοπία», «Από την παγκοσμιοποίηση των εξουσιαστών στη γενικευμένη αντεπίθεση των εξεγερμένων», ενώ ακυκλοφόρητες έμειναν οι πραγματείες του «Θάνατος της τραγωδίας» και «Κοινωνικά κινήματα με θρησκευτικό μανδύα».
Ο Κώστας ήταν παντού. Στο δρόμο, στο πλευρό των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, στο πλευρό των πολιτικών κρατουμένων, στο πλευρό όλων όσων κυνηγάει και διώκει το κράτος. Μια καθαρή και έντιμη παρουσία από εκείνες που θα λείψουν στην κοινωνία αυτούς τους δύσκολους καιρούς της ιδιώτευσης, της πολιτισμικής αποβλάκωσης και της πάσης αναξιοπρέπειας.