Μια απάντηση στις βομβιστικές επιθέσεις στο Ουόρινγκτον το 1993. Από το Subversion # 12.
Ο IRA για μια ακόμη φορά έδειξε το αληθινό του πρόσωπο με μια αηδιαστική πράξη ανάλγητης βαρβαρότητας απέναντι σε απλούς ανθρώπους της εργατικής τάξης, αυτή τη φορά στους δρόμους του Ουόρινγκτον.
Πρόκειται για μια οργάνωση που ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται εναντίον της “καταπίεσης”, αγωνίζεται για “ελευθερία” – αλλά οι πράξεις της θα έπρεπε να αποδείξουν σε όλους πού θα χώραγε ακριβώς η εργατική τάξη στην “ελεύθερη” κοινωνία τους. Δεξιά στο κάτω μέρος, καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη, το ίδιο όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική κοινωνία.
Σε αυτήν συμβαίνει το ίδιο όπως και σε κάθε άλλο “Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα”. Στο όνομα της “ελευθερίας ενός καταπιεσμένου λαού” αγωνίζεται για την ελευθερία της τοπικής καπιταλιστικής τάξης προκειμένου να εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους “της” – και αυτοί οι τελευταίοι έχουν εξαπατηθεί να αγωνίζονται προκειμένου να ανταλλάξουν μια παρτίδα αφεντικών (που ζουν στο εξωτερικό) με μια άλλη παρτίδα (που ζουν σε τοπικό επίπεδο). Κάθε φορά που τέτοια κινήματα έρχονται στην εξουσία αποκαλύπτουν γρήγορα την πραγματική φύση τους – και η εργατική τάξη διαπιστώνει ότι έχει χύσει το αίμα της για το τίποτα.
Μερικές φορές όμως, ομάδες αυτού του είδους δεν περιμένουν μέχρι να έρθουν στην εξουσία προτού πέσει το προσωπείο του “αγωνιστή της ελευθερίας”: οι δολοφονίες εργατών και αγροτών στο Περού από το “Φωτεινό Μονοπάτι” ανταγωνίζεται εκείνες της Περουβιανής Κυβέρνησης· οι πεινασμένοι πληθυσμοί του νότιου Σουδάν έχουν λίγους λόγους να επιλέξουν μεταξύ του “Απελευθερωτικού Σουδανικού Λαϊκού Στρατού” και της Κυβέρνησης του Σουδάν· και τα στρατόπεδα βασανιστηρίων του ANC για την πειθάρχηση των μελών του είναι πλέον ευρέως γνωστά.
Το ότι τέτοιες καπιταλιστικές συμμορίες (που όλες οι εθνικιστικές ομάδες είναι) παριστάνουν τις “επαναστατικές” δεν αποτελεί έκπληξη – εξυπηρετούν τους στόχους τους μια χαρά. Αλλά πρέπει επίσης να αντιπαρατεθούμε σε όλα τα είδη των αριστερών ομάδων (Τροτσκιστικές, Μαοϊκές κλπ.) που μας λένε το ίδιο πράγμα.
Ένα αίσχος όπως εκείνο του Ουόρινγκτον φέρνει έτσι μαζί του, εκτός από την ίδια τη δολοφονική πράξη, πολλά διαφορετικά επίπεδα υποκρισίας: τα ψέματα των δραστών σχετικά με τον αγώνα για την “απελευθέρωση”· τις εκφράσεις ηθικής αγανάκτησης της Βρετανικής κυβέρνησης και του φιλοκυβερνητικού τύπου (οι τρομοκράτες της εξουσίας επικρίνουν τους τρομοκράτες της αντιπολίτευσης)· και το βέλασμα των αποκαλούμενων “σοσιαλιστών” για το πώς η εργατική τάξη πρέπει απλά να υποστηρίξει τέτοια αντ-εργατικά καθάρματα και το “δίκαιο” αγώνα τους (είτε “κριτικά” είτε όχι).
Η SUBVERSION και παρόμοιες οργανώσεις έχουν πάντα ταχθεί κατά των ψεμάτων των “εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων” και των ψευτο-σοσιαλιστών (της “Αριστεράς” εν ολίγοις) και κάθε άλλου οργανισμού ή ιδρύματος που προσποιείται ότι είναι υπέρ της εργατικής τάξης. Αλλά για οποιονδήποτε δεν έχει πειστεί από τα επιχειρήματά μας, απλά ρωτήστε τον εαυτό σας – τί κοινό θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στην ανάγκη της εργατικής τάξης να θέσει ένα τέρμα στην καταπίεση και την εκμετάλλευση και να δημιουργήσει μια πραγματικά ελεύθερη, παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα από τη μία πλευρά, και από την άλλη τους στόχους ανθρώπων που ικανοποιούνται να βομβαρδίζουν εργάτες του Μάντσεστερ, του Ουόρινγκτον ή οπουδήποτε αλλού, και οι “Σοσιαλιστές” που τους υποστηρίζουν.
ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ-ΛΟΓΟΥ
Αγωνιστής της Ελευθερίας = Καπιταλιστής-Εν-Αναμονή
Εθνικό Δικαίωμα στην Αυτο-Διάθεση = Δικαίωμα των Καπιταλιστών να Εκμεταλλεύονται τους Εργαζομένους
Αγώνας ενάντια στον Ιμπεριαλισμό = Αγώνας για τους Καπιταλιστές “μας” εναντίον των Ξένων Καπιταλιστών
Σοσιαλιστές που προσφέρουν Κριτική Υποστήριξη στους Εθνικιστές = Μαλακισμένοι Υποκριτές
Μετάφρ. aixmi