«…στα χωράφια με βροχές και χιόνια…»
Ιδέες σαν κι αυτές αιχμαλώτιζαν τη φαντασία των φοιτητών που συγκεντρώνονταν στην Οξφόρδη τον 14ο αιώνα, και μαζί με ριζοσπάστες περιπλανώμενους ιερείς διέδιδαν το μήνυμα του Ελεύθερου Πνεύματος στους χωρικούς και τους ζητιάνους, τις πόρνες, τους τσακισμένους φαντάρους, τους λιποτάκτες, τους ανειδίκευτους και τους ανέργους του υποκόσμου των πόλεων.
Την άνοιξη του 1381, στρατιώτες τριγύριζαν στην αγγλική ύπαιθρο, αποσπώντας απ’ τους χωρικούς επιπλέον φόρους για να χρηματοδοτήσουν τον μισητό πόλεμο στη Γαλλία. Τον Ιούνιο, η αντίσταση μετατράπηκε σε ανοιχτή σύγκρουση, και, μέσα σε μια βδομάδα, χιλιάδες χωρικοί κατέλαβαν κάστρα και αρχοντικά, καταστρέφοντας όσα αρχεία έγγειας ιδιοκτησίας έπεσαν στα χέρια τους. Οι χωρικοί της νοτιοανατολικής Αγγλίας ενώθηκαν σε δύο τεράστιους στρατούς και πορεύτηκαν προς την πρωτεύουσα. Στις 12 Ιουνίου, τα πλήθη των εξεγερμένων έφτασαν στα περίχωρα του Λονδίνου και στρατοπέδευσαν στο Μπλάκχηθ όπου ο περιπλανώμενος ιερέας Τζον Μπολ έκανε το ακόλουθο κήρυγμα: “Αν όλοι καταγόμαστε από έναν πατέρα και μία μητέρα, τον Αδάμ και την Εύα, πώς μπορούν να λένε ή να αποδεικνύουν οι κύριοι ότι είναι περισσότερο κύριοι απ’ όσο είμαστε εμείς – εξασφαλίζοντας έτσι ότι θα μας κάνουν να σκάβουμε και να καλλιεργούμε τη γη ώστε να σπαταλούν ό,τι παράγουμε;
Είναι ντυμένοι με μεταξωτά και σατέν, τυλιγμένοι με γούνες από σκίουρο, την ίδια στιγμή που εμείς είμαστε ντυμένοι φτωχικά. Έχουν κρασιά, μπαχαρικά και καλό ψωμί. Εμείς έχουμε μόνο σίκαλη, σκουληκιασμένο αλεύρι και άχυρο, και πίνουμε μόνο νερό. Έχουν υπέροχες κατοικίες και αρχοντικά, ενώ εμείς έχουμε βάσανα και δουλειά, όλη την ώρα στα χωράφια, με βροχιές και χιόνια. Κι όμως, από εμάς και από τη δική μας δουλειά προέρχονται όλα όσα τους επιτρέπουν να διατηρούν την πολυτέλειά τους. Καλοί μου άνθρωποι, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλά στην Αγγλία και ποτέ δεν θα μπορέσουν, αν δεν γίνουν όλα κοινά, αν δεν πάψουν να υπάρχουν αριστοκράτες και δουλοπάροικοι και αν δεν βρισκόμαστε όλοι μας στην ίδια κατάσταση.“
Το επόμενο πρωί, ο λαός του Λονδίνου άνοιξε τις πύλες της πόλης για να τους υποδεχτεί και οι εξεγερμένοι μπήκαν μέσα ανενόχλητοι. Η πρώτη πράξη ήταν να κάψουν το Σαβόι Πάλας του μισητού αρχηγού της κυβέρνησης, Ιωάννη του Γκόντ, και μετά να καταστρέψουν τις φυλακές του Λονδίνου και να απελευθερώσουν τους κρατουμένους. Η τρομοκρατημένη κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι θα ικανοποιούσε τα αιτήματα των χωρικών -ένα από τα οποία ήταν και να δοθεί χάρη σε όλους όσοι συμμετείχαν στη στάση- αλλά, μυστικά, προετοιμαζόταν να αντεπιτεθεί.
Ξεκίνησε δολοφονώντας τον ηγέτη των χωρικών, τον Βατ Τάιλερ. Μέσα στη σύγχυση και την αναστάτωση που ακολούθησε, οι χωρικοί διαλύθηκαν εύκολα. Το ίδιο καλοκαίρι κυνηγήθηκαν και σφαγιάστηκαν «σαν ζώα του δάσους».
Πηγή: ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ – Εικονογραφημένος Οδηγός, Εκδόσεις Επιλογή, 1989
Σχετικά Άρθρα:
Κιλελέρ: η εξέγερση της αγροτιάς
17η Νοέμβρη: μέρες μνήμης και εξέγερσης
«Από του 1844… τοιαύτη ταραχή και σύγχυσις δεν έλαβε χώραν εις την πρωτεύουσα…»
Υποβολή απάντησης