Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια μετάφραση του «Gods of Babylon»(από τον redbeard), κείμενο που περιέχεται στο περιοδικό Green Anarchy #20, Καλοκαίρι 2005, το οποίο εκφράζει αναρχοπρωτογωνιστικές απόψεις και όχι μόνο. Όσον αφορά το συγκεκριμένο κείμενο, η επιλογή του δεν έγινε για τις θέσεις που αυτό παρουσιάζει, τις οποίες δεν υιοθετούμε, αλλά κυρίως επειδή προσφέρει στη διεύρυνση της κριτικής σε στοιχεία του πολιτισμού που θεωρούμε απαραίτητη. Ο πολιτισμός με την ποικιλία των μέσων που χρησιμοποιεί και λόγω της έντασης και του βάθους της επίδρασής του στον άνθρωπο, μας εγκλωβίζει με τρόπο που καμιά φορά δυσκολευόμαστε ν’ αντιληφθούμε, καθώς αλλοτριώνει αρχικά τη σκέψη μας και περαιτέρω τις δράσεις μας. Ο παραλληλισμός που γίνεται στο κείμενο, του πολιτισμού με τη θρησκεία, βασίζεται στο ότι και τα δύο προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν στο μυαλό μας ένα σύστημα αξιών, μια «ηθική» έξω από μας, συνήθως αυτές που βολεύουν την εκάστοτε κυριαρχία. Το κείμενο αυτό προσπαθεί να καταδείξει την αξία του να αμφισβητούμε και τα αυτονόητα διότι κάθε προσπάθεια για την κοινωνική απελευθέρωση προϋποθέτει αφενός την αποκάλυψη του αληθινού προσώπου της κυριαρχίας και αφετέρου την αδιαλλαξία μας απέναντι στους όρους που μας επιβάλλει.
Υπάρχει μια «σκοτεινή» πλευρά στην ελευθερία που έχουν εκμεταλλευτεί οι εκπολιτιστές. Είναι σκοτεινή μόνο στα φυλακισμένα απ’ τις αξίες μυαλά των πολιτών, αλλά έτσι είναι λίγο πολύ σήμερα το γενικότερο παγκόσμιο πλαίσιο σκέψης.
Η θρησκευτική απειλή του αιώνιου σκότους που περιμένει τους ανυπότακτους, τρομοκρατεί εκατομμύρια ανθρώπων που υποφέρουν κάτω απ’ την εξουσία των αξιών. Η «ψυχή» είναι απεριόριστης αξίας επειδή ανήκει στο θεό, το μεγαλύτερο κριτή. Ο άνθρωπος είναι απολύτως υπεύθυνος για την αποδοχή της σωτηρίας που του προσφέρεται από το θεό της παράδοσής του. Αλλά, επειδή καμία θρησκεία δεν έχει καταφέρει ν’ αποδείξει πειστικά την ισχύ των απαραίτητων προϋποθέσεων (την ύπαρξη της ψυχής, έναν ηθικό θεό, τη θεία αποκάλυψη, ζωή μετά θάνατο κτλ.) ο άνθρωπος παραμένει με έντονες αμφιβολίες για τα πιο σημαντικά από τα ερωτήματα που τον βασανίζουν όσον αφορά την ύπαρξή του. Αυτό αναπτύσσει το φανατισμό, μία από τις πιο εξευτελιστικές για τα ανθρώπινα όντα καταστάσεις αλλά και τρομακτικά μέσα και καταστροφικές συμπεριφορές που εκφράζουν αυτή, τη χειρότερη απ’ τις κοινωνικές ασθένειες. Η μέρα του φανατισμού έχει φτάσει, γεγονός που μπορεί να σημαίνει και το επίσημο τέλος της θρησκείας. Αλλά το κεφάλαιο, το κεφάλι του τέρατος του πολιτισμού, έχει ξεπεράσει θριαμβευτικά την ανάγκη του για θρησκευτική βάση. Ακόμη, τροφοδοτείται από το περιεχόμενο της θρησκείας αλλά έχει καταφέρει τόσο καλά να εμποτίσει τα μυαλά των σκλάβων με τα κατασταλτικά αποτελέσματα των αξιών, που η παραδοσιακή στήριξή τους σε θεότητες δεν είναι πια απαραίτητη. Οι αξίες είναι οι ίδιες θεότητες. Ο παλιός μονοθεϊσμός έχει διασπείρει τους τρόπους του θανάτου του – ένας κοσμικός πολυθεϊσμός αξιών. Ας δούμε μερικές από τις αξίες που χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν τη σιδηρά πυγμή του πολιτισμού πάνω στο ανθρώπινο ον.
Παιδεία
Η «σκοτεινή» πλευρά της ελευθερίας είναι η περιφρόνησή της προς τις κυρίαρχες αξίες. Τις αγνοεί με μια φυσικότητα που ο πολίτης βρίσκει βαθιά προσβλητική. Η εκπαίδευση βασιλεύει μάλλον υψηλότερα μέσα σε όλο το πάνθεον των πολιτισμικών αξιών-θεοτήτων. Είναι πιθανότατα η πιο οικουμενικά λατρευτή θεότητα. Τεράστιες ποσότητες χρόνου και ενέργειας σπαταλώνται για να ικανοποιήσουν αυτήν την αγαπημένη θεότητα των σκλάβων. Τα παιδιά θυσιάζονται σε αυτήν καθημερινά. Από τη στιγμή που θα έρθει το παιδί σε επαφή με το «πνεύμα» της παιδείας ξεκινάει η μεγάλη μάχη στα βάθη της ύπαρξής του. Η ζωή του θα είναι η μία υποχώρηση μετά την άλλη, μέχρι ασυναίσθητα η συνήθεια της υποταγής να εδραιωθεί μέσα του. Τότε είναι πια εκπαιδευμένο και ικανό για «ζωή, ελευθερία και κυνήγι της ευτυχίας» και μπορεί να ζήσει ανάμεσα στις μάζες των υποταγμένων και μορφωμένων σκλάβων. Όλο και περισσότερα παιδιά χρειάζεται να υποστούν φαρμακευτική επέμβαση των γνωσιακών τους λειτουργιών έτσι ώστε να καταβεβληθούν επαρκώς γι’ αυτήν την εκπαιδευτική διαδικασία.
Άνεση και ευκολία
Είναι δίδυμες θεότητες στο πάνθεον των αξιών που οδηγούν τους λάτρεις τους σε τυφλή παράλυση, κάνοντάς τους ανίκανους για ο,τιδήποτε εκτός από αστική, δουλική ζωή. Αυτές οι θεότητες είναι μάλλον οι πιο καταστροφικές από όλες. Η «μαγεία» τους είναι πολύ δυνατή. Αναισθητοποιούν τους πολιτισμένους σε τέτοιο βαθμό που τους κάνουν ανίκανους ή απρόθυμους να δουν το τεράστιο μέγεθος του πόνου και της μιζέριας που προκαλούν στους αμύητους στον πολιτισμό και στην ίδια τη γη έτσι ώστε αυτοί να διατηρήσουν τη «λατρευτή» παρουσία των «θεοτήτων» αυτών. Τα «ιερατεία» αυτών των τυράννων είναι οι ισχυρές διαφημιστικές και κυβερνητικές βιομηχανίες προπαγάνδας (οποιουδήποτε τύπου… όλες προσφέρουν αστικές ανέσεις και διευκολύνσεις σαν «επιβράβευση» της υπακοής). Πολλοί λίγοι από μας έχουν απολαύσει την άνεση μιας ζεστής γωνιάς στο δάσος, σε ένα κρεβάτι από πευκοβελόνες ή ένα στρώμα από φύλλα σε μια ρωγμή κάτω από ένα βράχο και την ευκολία των έτοιμων για φαγητό φρούτων, καρπών, λουλουδιών, ριζών και τα παιχνίδια. Φανταστείτε μια νύχτα με τα φώτα πυρακτώσεως και φθορισμού να μην υπάρχουν πουθενά. Μπορεί να αισθανθείς μια «άνεση» πολύ πιο βαθιά από ο,τιδήποτε ο πολιτισμός θα μπορούσε ποτέ να επιστρατεύσει.
Προστασία και ασφάλεια
Η προστασία και η ασφάλεια είναι δύο άλλες δίδυμες θεότητες-αξίες που βασιλεύουν στο πάνθεον του πολιτισμού των μεγάλων αρχών. Αυτές οι δύο μας εξαπατάνε ίσως με το πιο δόλιο τρόπο από όλες τις υπόλοιπες. Είμαστε εμποτισμένοι από πολύ νωρίς με το φόβο ότι θα μας βλάψουν οι κακόβουλοι «άλλοι» και η φύση γενικότερα. Αντί απλά να ζούμε αυτές τις εμπειρίες και να κερδίζουμε απ’ αυτές τη φυσική διαίσθηση του κινδύνου, μας μαθαίνουν να πιστεύουμε ότι κάτι σατανικό βρίσκεται στην καρδιά αυτού που κάνει κάτι κακό, αντί να αναγνωρίσουμε αυτό ως μια κραυγαλέα λάθος επιλογή και να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Τα «φώτα» του αστικού πολιτισμού βασίζονται πάνω στην πίστη του «σκότους» της βαρβαρότητας και του κακού… μυστήριες, αδάμαστες δυνάμεις που δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν λογικά (ο απόστολος Παύλος των Χριστιανών χρησιμοποιήσει τη φράση το «μυστήριο του κακού» σε μία από τις αργότερα αναγνωρισμένες επιστολές του). Η λογική μπορεί να «αποδείξει» την ύπαρξη πολλών πραγμάτων αλλά στην ουσία τίποτα δεν έχει ανάγκη την απόδειξή της. Αν τη χρειάζεται, τότε είναι μόνο μια αφηρημένη ιδέα μέσα στα μυαλά των επιστημόνων της λογικής, στην οποία οι σύγχρονοι πολίτες όλη τους τη ζωή εκπαιδεύονται. Σβήσε το φως της ορθολογιστικής εξουσίας και η βαρβαρική άγνοια δεν θα βρεθεί πουθενά! Ένας καλός τρόπος για να βοηθήσεις να συμβεί αυτό θα ήταν να καταστρέψεις μαζικά τα καταστροφικά για το περιβάλλον φώτα του πολιτισμού.
Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι στους δρόμους, στα σπίτια, σε σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες, κυβερνητικά γραφεία, εργοστάσια, εμπορικά κέντρα… κτλ. του πολιτισμού, που διαπράτουν τα χειρότερα εγκλήματα, απ’ ότι κάποιοι απ’ αυτούς, τους αποδιοπομπαίους τράγους, στις φυλακές.
Αλλά το θέαμα των εγκληματιών να καταδικάζονται και να φυλακίζονται εξυπηρετεί το διπλό ρόλο του να διαχέεται μια λανθασμένη αίσθηση της «ασφάλειας» και να καλλιεργείται μια βαθύτερη πίστη στην παρουσία του κακού που καραδοκεί μέσα σε όλους μας. Αν η πίστη μπορεί να προσφέρει κουράγιο και παρηγοριά, μπορεί επίσης να διεγείρει και το φόβο που σακατεύει και σκοτώνει. Σε τέτοιο κλίμα, όπως αυτό του παγκόσμιου πολιτισμού, δεν είναι απορίας άξιο που η βία υφίσταται σε μεγάλη κλίμακα. Η «βία» για το σταμάτημα της τρέλας του πολιτισμού είναι το φάρμακο που χρειάζεται για να μειωθεί το εύκολα αντιληπτό πρόβλημα της βίας, που αλλιώς δεν θα εκλείψει. Φανταστείτε ένα υποθετικό-παραστατικό σενάριο: Αν όλοι, ας πούμε, 2000 έγκλειστοι μιας ομοσπονδιακής ή κρατικής φυλακής ξαφνικά αφήνονταν στους δρόμους της ΝΥ χωρίς όρους αποφυλάκισης και ο ίδιος αριθμός «νομοταγών πολιτών» διαλέγονταν τυχαία από τους δρόμους, τα σπίτια, τους χώρους εργασίας της ίδιας πόλης και αφήνονταν στους δρόμους της Ατλάντα, χωρίς λεφτά ή κάποια θέση, ποιά πόλη είναι πιο πιθανό να εμφανίσει μεγαλύτερη αύξηση στα βίαια εγκλήματα; Αν η εκδίκηση είναι ένα «δίκαιο» κίνητρο για δράση ενάντια σε κάτι που κακώς έγινε, τότε σίγουρα γίνεται «δίκαιο» μόνο αφού έχει αφαιρεθεί από αυτόν που έχει πάθει το κακό, τους αγαπημένους ή την κοινότητά του όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μια διαμεσολαβούμενη θεσμοθέτηση της εκδίκησης, που αποτελεί κατά πρώτο λόγο το νομικό σύστημα, είτε αυτό γίνεται αποδεκτό επίσημα είτε όχι, παράγει αδύναμα φοβισμένα και δειλά υποκείμενα που εξαρτώνται και στηρίζουν ένα τέτοιο σύστημα. Η προστασία και η ασφάλεια εξυπηρετούν μόνο τα ιδιοκτησιακά συμφέροντα και αφού η ιδιοκτησία είναι πρώτη απ’ όλους τους κλέφτες, η κατάργησή της θα είναι το σάλπισμα που θα σημάνει το τέλος της τυραννίας τους.
Υγεία και πρόνοια
Είναι ένα ακόμα δίδυμο ζευγάρι αξιών που έχουν θεοποιηθεί και τους έχει απονεμηθεί μεγάλη θέση στο πάνθεον. Η καταστροφή του συστήματος περίθαλψης στην Αμερική, θα μπορούσε εύκολα να γίνει το κεντρικό σημείο ενός μερικού μετασχηματισμού ολόκληρης της βιομηχανίας. Εκατομμύρια εργαζομένων και ανέργων βρίσκονται στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και όλο και περισσότεροι υφίστανται κατασχέσεις των σπιτιών τους κτλ. λόγω του υπερβολικού κόστους της ιατρικής περίθαλψης. Μια από τις πιο προφανείς αλήθειες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ότι όλοι κατά καιρούς αρρωσταίνουμε και κάποια στιγμή πεθαίνουμε. Αλλά στην κουλτούρα των πολιτισμένων το γεγονός αυτό αγνοείται και δίνεται η εντύπωση ότι το επόμενο χάπι ή τεχνική θα είναι το «χρυσό» για την καταπολέμηση της αρρώστιας και ίσως ακόμη και του θανάτου.
Η χριστιανική μυθολογία έχει δώσει την ελπίδα σε ένα ίσως ασυνείδητο επίπεδο, ότι ο θάνατος μπορεί με κάποιο τρόπο να ηττηθεί. Ο θάνατος και η αρρώστια αντιμετωπίζονται σαν ενοχλήσεις που πρέπει να εξουδετερωθούν. Φυσικά είναι γεγονός ότι η ασθένεια και η νοσηρότητα είναι εξαπλωμένες στον πολιτισμένο κόσμο και η παγιωμένη ορθολογιστική ιατρική πράξη έχει αποδειχτεί πολύ αποτελεσματική στο να σκεπάζει τη ριζική αιτία αυτών των δεινών του πολιτισμού από την εποχή της γεωργίας και έπειτα. Το φαγητό που οι πολίτες τρώνε, ελάχιστα αξίζει το όνομα αυτό. Βιομηχανικά κατασκευασμένο και επεξεργασμένο, είναι μια από τις χειρότερες εκφάνσεις της υποβάθμισης της ζωής στον αστικό πολιτισμό. Τα σουπερ μάρκετ είναι αποπνικτικά γεμάτα από τροφή για τους σκλάβους με φανταχτερές ετικέτες και πιασάρικα ονόματα. Η γη προσφέρει, ακόμα, μεγάλη αφθονία από πραγματικό φαγητό για ανθρώπους και τα άλλα είδη ζωής, αλλά υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ότι δεν θα είναι έτσι τα πράγματα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Στην πραγματικότητα, έχει ήδη εξακριβωθεί ότι η μόλυνση από τη χρήση καυσίμων για να μπορεί να συνεχίζει να λειτουργεί η μηχανή του θανάτου, έχει συσσωρευτεί στους τεράστιους ωκεανούς της γης σε βαθμό υπολογίσιμης ζημιάς. Συγκεκριμένα ψάρια κι άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί θεωρούνται ακατάλληλα για να φαγωθούν από έγκυες γυναίκες και μικρά παιδιά. Και φυσικά όλοι γνωρίζουν κατά βάθος, ότι ο καταναγκασμός και η πίεση που υφίστανται οι άνθρωποι στην καθημερινότητα της πολιτισμένης ζωής είναι ίσως βασική αιτία της ευπάθειάς μας σε οποιαδήποτε μορφή ασθένειας μπορούμε να φανταστούμε. Ζώντας σε μια διαρκή κατάσταση απογοήτευσης, βαρεμάρας, απόγνωσης και διαρκούς εναλλαγής συναισθημάτων, δημιουργείται σοβαρή ζημιά στο καταπληκτικό αμυντικό σύστημα με το οποίο μας έχει προικίσει η φύση μέσα στους αιώνες της εξέλιξης. Ένα παιδί που γεννιέται στον πολιτισμένο κόσμο είναι καταδικασμένο να απασχολείται με θέματα υγείας για όλη του τη ζωή. Αμέσως μετά τη γέννηση, παίρνεται από τη ζεστή αγκαλιά της μητέρας του και με αποστειρωμένα γάντια τοποθετείται σ’ ένα μεταλλικό και πλαστικό κουτί, που βρίσκεται σε γεωμετρικό σχηματισμό μαζί με άλλα κουτιά που κι αυτά κατοικούνται κι από άλλους «μικρούς πρόσφυγες» με αναγνωριστικά βραχιόλια ταυτότητας στον καρπό τους. Λίγο μετά το τρυπάνε με μεταλλικές βελόνες, στη μακρά διαδικασία του επιβεβλημένου εμβολιασμού ενάντια σε φυσικούς μικροοργανισμούς που σπάνια θα μπορούσαν να του είναι επιβλαβή, αν αυτό μεγάλωνε στην άγρια φύση μαζί με μια ομάδα υγιών ανθρώπων που το αγαπάν και το φροντίζουν, όπως και με άλλα ζώα…
Πρόνοια
Είναι η άλλη αξία που βασιλεύει στο πλάι της υγείας. Ένα από τα πιο συχνά επιχειρήματα εναντίον του τέλους του πολιτισμού είναι ότι εκατομμύρια θα πεινάσουν. Με κάποιο τρόπο, το να το λες κάτι τέτοιο φαίνεται να βοηθάει αυτούς που το ισχυρίζονται να αποφεύγουν τη θλιβερή πραγματικότητα, ότι δηλαδή εκατομμύρια ανθρώπων πεινάνε τώρα και από τότε που ο πολιτισμός άπλωσε τα ισχυρά πλοκάμια του πάνω στον πλανήτη. Αριστεροί πολιτικοί και φιλανθρωπικοί οργανισμοί ευδοκιμούν αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ευεργέτες των μαζών που θα πεινούσανε χωρίς τη δική τους βοήθεια. Υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους και υποτιμούν τις ικανότητες των συνανθρώπων τους να εκμεταλλεύονται την αφθονία της τροφής και των φαρμάκων της φύσης. Φυσικά, εκατομμύρια θα λιμοκτονούσαν αν ο πολιτισμός και όλες οι φθορές που προκαλεί, ξαφνικά εξαφανιζόντουσαν. Αλλά όταν οι μηχανές θα σταματήσουν και τα εργοστάσια αδειάσουν από σκλάβους θα γίνει η μετάβαση σε μια πιο απλή, υγιή και πιο ολοκληρωμένη ζωή σε αρμονία με την ολότητα της ζωής… Ένα όραμα που αρνείται να υποκύψει σε λογικά και συνετά επιχειρήματα. Κατά τη μετάβαση αυτή, που πιθανόν να συμβεί πιο σύντομα απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε, θα υπάρχουν όλα εκείνα τα απαραίτητα υλικά για να κάνουν τη μετάβαση υποφερτή. Μία ή δύο γενιές ανθρώπων που θα γεννηθούν ελεύθεροι μετά τη μεγάλη «πτώση» θα είναι καλά προσαρμοσμένοι στο να ζουν άγρια και ελεύθερα, διότι η ύπαρξή μας είναι οικεία με την άγρια φύση. Θα βρίσκονται σε μια διαδικασία να ανακαλύπτουν δημιουργικούς τρόπους να γιορτάζουν τις χαρές της ζωής σε αρμονία και συνεργασία με τη γη και όλα τα πλάσματά της. Η υγεία και η ευημερία θα είναι λέξεις ξεχασμένες από τον πολιτισμένο κόσμο των σκλάβων, που θα αναφέρονται σε ιστορίες και ίσως σε τραγούδια για αιώνες, εκφράζοντας τις βαθιές αναμνήσεις μιας κόλασης που ποτέ ξανά δε θα επανέλθει. Δε θα υπάρχει ανάγκη για ημερολόγια και σίγουρα όχι για ρολόγια και προγράμματα.
Ευκαιρίες
Αυτή η συγκεκριμένη αξία, όπως φαίνεται, έχει τις περισσότερες «παραφυάδες» από όλες τις άλλες. Λίγο πολύ όλες οι μορφές διαφήμισης είναι η προσφορά ευκαιριών να «βελτιώσει» κάποιος τις συνθήκες σκλαβιάς του, αγοράζοντας ένα ακόμη προϊόν σε οποιαδήποτε μορφή, από τη προσθετική στήθους ή πέους μέχρι τις διακοπές στην ηλιόλουστη Καραϊβική και κάθε άλλο εμπόρευμα – σκουπίδι και υπηρεσία που τον σκοτώνουν καθημερινά. Οι πωλήσεις λαχείων (νόμιμος τζόγος) ανθούν στην Αμερική, αφού οι νομοθέτες του κράτους καλούν τη βιομηχανία να «τραφεί από τα πρόβατα» μέσα στα πλαίσια της φιλελεύθερης, πατερναλιστικής πολιτικής.
Οι ευκαιρίες για «δουλειά και καριέρα» δεν είναι τίποτε παραπάνω φυσικά, από το δέλεαρ των εξαρτημένων πολιτών προς τη σκλαβιά, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα ένα μισθό… νούμερα σε χαρτιά που επιτρέπουν στο σκλάβο (άτομο ή οικογένεια) να αγοράσει εμπορεύματα που χρειάζεται για την αποστειρωμένη ύπαρξή του και για τον κατευνασμό των στραπατσαρισμένων αισθημάτων και ενστίκτων του. Οι πολυτέλειες και τα μέσα διασκέδασης που παράγει ο μισθωτός σκλάβος με την εργασία του, κάποτε ήτανε κάπως επαρκή ως ηρεμιστικά, αλλά τώρα, αυτά χρειάζεται όλο και περισσότερο να συμπληρωθούν με τη χημική τροποποίηση του μυαλού εκατομμυρίων. Το σύνολο αυτών των «θεραπειών» έχει μετατραπεί σε βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων. Τελικά θα μπορούσε να ειπωθεί πως ό,τι αυτοεπιδεικνύεται ως μεγάλη ευκαιρία στον εμπορευματικό κόσμο του βιομηχανικού πολιτισμού, είναι ένα σίγουρο βήμα προς τη μεγαλύτερη σκλαβιά και μιζέρια. Το μόνο που έχει κάποιος να κάνει είναι να αναρωτηθεί τί θα θεωρούσε ως ευκαιρία ζωής και να σκεφτεί και τις συνέπειές της. Ακόμη, δισεκατομμύρια ανθρώπινων όντων βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση για μια τέτοια ευκαιρία.
Αρκετά έχουν ειπωθεί ώς εδώ για να καταδείξουν την ανάγκη να αμφισβητούνται όλες οι αξίες του αστικού πολιτισμού και να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από αυτές, έτσι ώστε οι πράξεις μας να απελευθερωθούν από την ανησυχία ότι θα θίξουν τις αστικές αξίες, τις θεότητες της Βαβυλώνας…
Μια αναγκαία απελευθερωτική προσπάθεια
Υποβολή απάντησης